Roxanne kende ik nog niet zo heel lang…we hebben elkaar leren kennen op de Leidse Balletschool..we werkten daar allebei, voor danslessen. We wilden namelijk allebei heel graag iets met theater gaan doen. Elke woensdag middag en avond stonden we achter de bar en hadden de grootste lol. We begonnen vriendinnen te worden, ze was mee naar de kermis op mijn 18e verjaardag (3 oktober '03), dat was enorm gezellig. We belden vaker en ze gaf me ook monologen voor audities. Ik merkte wel dat Roxanne niet zo gezond was…ze werd dunner en zwakker. Ik vroeg me wel af of ze genoeg at…er moest iets gebeuren dat ze sterker werd, zo'n gevoel had ik. Op een gegeven moment, op een vrijdag avond werd ik door de eigenares van de balletschool gebeld of ik zo snel mogelijk langs kon komen. Ik schrok, eerst dacht ik ohjee wat heb ik fout gedaan, en daarna kwam de gedachte…Roxanne! Ze zou toch geen ongeluk gehad hebben? Puur vanwege t feit dat ze zo zwak leek de laatste tijd. Toen bleek ze dus overleden te zijn. Het was naar, vooral ook omdat ik haar net echt leerde kennen…dat ging allemaal vrij voorzichtig, maar we hadden absoluut een klik. Ik heb het terloops ook wel eens met haar over de dood gehad, zoals je dat wel eens doet met je vrienden, en toen vroeg ze nog of ik geloofde in reïncarnatie…ik weet niet precies meer wat ik daarop gezegd heb. Wat ik van het gesprek nog wel weet is dat ik vertelde dat ik het zo'n mooi idee vond dat de overledenen als sterren aan de hemel staan en dat ze op je neer kijken (dat beeld heb ik uit de Lion King, erg he, maar ik vond het prachtig) En het mooie was, dat op het kaartje van de crematie iets stond van: “als je in naar de sterren kijkt, zal je mij zien” zoiets was het..ik had echt het gevoel dat roxanne dat zei. Ik hoorde hoe sterk ze geweest was door zo stug door te gaan met de dingen waar ze van hield en dat heeft mij ook geïnspireerd nog harder te werken…als je die kans gegeven is. Ik denk nog regelmatig aan haar en ik hoop dat ze op een mooi plekje is.

Sterkte,
Veel liefs, Hanneke Vos

Ik ben één van de neefjes van Roxanne, ik heb ook nog een tweelingbroer en wij met zijn drietjes gingen vroeger altijd leuke dingen doen.

Samen met onze Opa en Oma gingen we naar speeltuinen en pretparken en op vakantie, en we hadden het altijd naar ons zin.

Toen ik hoorde dat Roxanne (die ik eigenlijk ken als Anouk, maar door haar naamsverandering nu ook roxanne moest noemen) ziek werd was het een groot brok ongeloof, dat kon niet ze was nog zo jong. Ik ging niet echt vaak met haar om maar zag haar zo nu en dan wel eens. Maar dat ze ziek was dat kon niet.

Ik geloofde in haar kracht die best wel aanwezig is in de familie en nam aan dat ze er bovenop zou komen. En ik bezocht haar een laatste keer in Katwijk. Ze zag er goed uit en we hadden het over van alles... wat voor auto ze wilde hebben als ze der rijbewijs zou halen op der 18e (een audi 80) en dat soort dingen. Uit dat gesprek kon ik niet opmaken dat ik een paar maanden later werd opgebeld.

Ik had net gegeten en was in gesprek met mijn ouders toen de telefoon ging. ik zag het nummer van mijn andere tante (linda) en er ging een rilling over mijn rug alsof ik al wist wat er komen zou.

Toen ik opnam en de trilling in haar stem hoorde die eigenlijk best kalm was, wist ik het al en wachte eigenlijk nog op bevestiging.Na die bevestiging legde ik de telefoon neer, liep de kamer uit en brak ik door tweeen... hoe kon dit?

Toen mijn broer en ik naar de crematie gingen, was ik gekleed in mijn militaire uniform en had me voorgenomen om mij groot te houden. Ik denk dat het moment niet lang duurde voordat ik weer brak. Ik had nog nooit een begrafenis bijgewoond en deze was gelijk mijn eerste.

Ik weet dat als Roxanne over ons kan waken dat ze dat doet, dat zou ik namelijk het zelfde doen voor haar...

neefje van Roxanne.

Ik moet toegeven dat ik er lang over na heb moeten denken om een stukje te schrijven. Na het lezen van het dagboek, vond ik dat ik het gewoon moest doen. Ik ben/was zwaar ontroerd toen ik alles gelezen had, vooral de laatste zinnen…

Ik ben zelf een ex-kanker patiënte op dit moment zo'n 3 jaar na behandeling. Ik heb ook in het LUMC gelegen en ook bij mij zijn de nodige fouten gemaakt. Maar fouten zijn menselijk, zoals Claire omschreef is het enorm belangrijk om op je strepen te staan en voor kind op te komen, deze kan dat op dat moment zelf ook niet.

Roxanne leerde ik in 2003 kennen op een SKOV kamp (Stichting Kinder Oncologische Vakantie Kampen). Ik kende Roxanne al eerder, ik hoorde wel eens verhalen van mijn ouders die dan een praatje met Claire hadden gemaakt of zag haar op tv bij Kits Flits. Maar tijdens ZuiderZeeVaart (SKOV-kamp) leerde ik haar ook persoonlijk kennen. Het was een hele leuke maar vooral ook bijzondere week. Ik was zo'n 9 maanden na behandeling en kon eindelijk weer een klein beetje uit de voeten.

Ik heb 7 chemokuren gehad en een beenmergtransplantatie daarna ben ik ongeveer een jaar thuis geweest en koste het enorm veel moeite om dingen te gaan doen en te ondernemen. Dit weekje was de eerste keer dat ik weer alleen zonder mijn ouders weer eens weg kon.

Ik leerde Roxanne kennen als een zelfstandige meid, die (dacht ik toen) “genezen” was. Ze had vrienden, ze ging uit, werkte, had 1001 toekomst plannen, ik keek echt tegen haar op. Geweldig, hoe zij in het leven stond en hoe ze leefde. Ik heb vaak gedacht dat ik net zo als Roxanne wilde worden. Ook vond ik haar extentions enorm en was ook erg geïnteresseerd hoe dat nu werkte. Ik was net 16 geworden en had een scooter gekocht. Ik besloot van het geld dat ik overhad plus het geld dat ik die vakantie nog zou verdienen zou gaan sparen voor extentions, ik was er helemaal weg van!

Na de leuke week hebben we e-mail adressen uitgewisseld en hadden we contact. Roxanne had zich opgegeven voor Winterkolder (ook een SKOV-kamp maar dan in de sneeuw) en ook ik had me opgegeven. Nu bleek dat we beide waren uitgekozen…

Ik was blij, want ik had me opgegeven maar er waren voor mij verder geen bekende die mee zou gaan toen ik hoorde dat Roxanne ook mee ging was ik erg opgelucht ik kende tenminste iemand. Op MSN hadden we al hele gesprekken van hoe het zou zijn, wat we zouden gaan doen, hoe we alles gingen indelen enzo. Ook hadden we het er over dat we haar verjaardag die we in de bus zouden vieren, we zouden er een groot feest van maken! Ik had me er echt op verheugd en zij ook.

In de weken erna hoorde ik vrij weinig van Roxanne over MSN wel stuurde ze me een kerstkaart waarin ze schreef dat ze al veel zin had in Winterkolder. Ik stuurde haar een kaart terug dat ik er ook zin in had en haar in januari wel zou zien.

Roxanne overleed 09.01.2004 We kregen een kaart thuis gestuurd. Ik was thuis, de post kwam en ik snelde erheen. Ik ben dol op post, meestal zat er wel een kaart bij van een tante van mijn moeder. Er was inderdaad een kaart bij, aan mij gericht. Mijn moeder stond in de keuken en ik was aan tafel gaan zitten. Ik zei haar dat er een kaart voor mij bij was ze waste haar handen en kwam naar me toe lopen. Ondertussen had ik de kaart open gemaakt en het meisje op de voorkant bekeken en gedacht; “Mooi meisje, wat zou er op de kaart staan”. Mijn moeder stond intussen naast me en ik las het gedichtje. In eerste instantie vond ik het vreemd, ik dacht aan een geboorte kaartje, mijn moeder las mee en zei “Ow Joyce, wat erg!” ze was helemaal ontzet. Toen pas besefte ik wat het kaartje betekende en wie het meisje op de voorkant was.

Ik ben samen met mijn ouders naar het afscheid van Roxanne geweest. Emotioneel vond ik dat erg zwaar, heb er ook de nodige moeite mee gehad. Het was een bijzondere en zeer mooie crematie.

Na het afscheid nemen was het condoleren, de ouders en familie voegde zich gewoon tussen de mensen, wat ik heel bijzonder vond en ook heel knap eigenlijk wel. Ik heb samen met mijn ouders nog even staan praten met Claire. Ik wilde ook niet meer mee op het kamp, voor mezelf had ik al besloten dat ik niet zou gaan. Claire sprak met me en zei dat ik wel moest gaan, haar woorden zal ik nooit meer vergeten: “Overal waar het goed is, is Roxy”.

Deze zin is me bijgebleven en heb de week dat ik weg was ook aan haar gedacht. In het begin van de week viel het me erg zwaar, maar er waren ook mensen mee die mij en Roxanne kende en waar ik mee kon praten. Uiteindelijk is het een leuke week geworden.

Ik heb over MSN vele gesprekken gevoerd met Claire, over Roxanne, over school, over mijn ziek zijn, over zo'n beetje alles. Claire had ook regelmatig contact met mijn moeder. Claire wist dat ik de extentions van Roxanne op ZuiderZeeVaart zo ontzettend mooi vond en dat ik ze zelf ook heel erg graag wou hebben. En ik moet zeggen dat ik al bijna het geld bij elkaar had gespaard om extentions te laten zetten.

Roxanne had een donatie gehad voor haar extentions want zo'n hoofd vol is bijna onbetaalbaar voor een puber. En ook ik hechte erg veel waarde aan mijn “look”. Claire kwam met de boodschap dat ik het overgebleven bedrag van Roxanne mocht overnemen en dat ik ook extentions mocht gaan laten zetten. Ik vond het echt geweldig. Eindelijk kon ik weer mezelf zijn. Ik had echt een hekel aan mijn korte koppie. Ik had altijd al lang haar gehad en was daar ook erg trots op.

Later kwam Claire met de mededeling dat ik niet het overgebleven deel kreeg maar de sponsor had besloten dat ik het volledige bedrag zou krijgen zodat ik meerdere malen extentions kon gaan laten zetten. Ik stond echt perplex. De sponsor wilde anoniem blijven.

Na de eerste keer extentions heb ik de sponsor een bedankbrief geschreven met enkele foto's erbij om te laten zien hoe blij ik met dit geschenk was. Eindelijk voelde ik me weer een beetje de oude “ik”.

Hierbij wil ik nog een keer mijn dank uitten naar de sponsor. Ik denk dat de meeste mensen geen idee zullen hebben hoeveel die extentions voor mij betekend hebben en hoeveel eigenwaarde ik er weer van terugkreeg. Ik kan alleen maar zeggen, meer dan je denkt.
Nog altijd heb ik contact met Claire. En vind het heel mooi en bijzonder dat ze deze website heeft opgezet.

Als je in een heldere nacht naar de sterrenhemel kijkt,
dan zie je mij misschien...

Als ik buiten ben of in de auto zit en het is donker, is er altijd wel één ster die mijn aandacht trekt. Roxanne ik zal je nooit vergeten!

Ik heb bij Roxanne in de klas gezeten in de 3de klas op de KTS.
Een paar maanden geleden kwam ik op de site van Rox terecht en heb alles met tranen in me ogen gelezen. Na een paar jaar kwam pas het besef dat ze er gewoon niet meer is.
Ik heb ook eerlijk gezegd geen idee waarom ik deze mail type maar iets in mij zegt dat het moet.

Tijdens de periode dat ze bij mij in de klas heb gezeten hebben we altijd wel lol gehad en dingen uitgehaald die je als puber zijnde toch gedaan moest hebben. School was in die tijd een leuke periode. De dag dat we te horen kregen dat Roxanne kanker had kan ik me nog als de dag van gister herinneren. Het is me altijd bijgebleven. Helemaal stom is dat ik nooit beseft heb dat het nog wel het einde kon zijn. Er kwamen roddels op school, verhalen. Ik dacht bij mezelf dat ze de volgende dag wel weer op school zou komen. Stom! Toen ik het dagboek las snap ik niet waarom ik niks van me heb laten horen dan een paar smsjes en belletje. Eigenlijk had ik ook het idee dat ze niet echt op mij zat te wachten. Het is allemaal echt vreselijk wat er gebeurd is, maar u kan echt trots zijn op haar.

De dag dat wij (Tobias, een oud klasgenoot van ons en ik) te horen hebben gekregen dat ze was overleden was een dag naar haar crematie. Wij zijn die week erna naar de KTS geweest om verhaal te houden waarom we van niks wisten. Mevrouw van Holstein heeft ons toen verteld dat het een hele mooie crematie was. Het was heel vreemd om voor deze reden weer terug naar onze oude school te gaan.

Ik weet niet of u zit te wachten op deze mail, maar misschien is het toch
fijn om te weten dat ze absoluut niet vergeten wordt.
MIjn complimenten voor de internetsite vond het heel erg indrukkwekkend en
mooi om te lezen.

Groetjes,
Stephanie Steinz