Als ik om 6.00 uur op de IC kom is Roxy al wakker. Ze gaan de beademing stoppen en dan mag de tube er uit.
Het is geen lekker gevoel en de eerste woorden die ze spreekt zijn aan de broeder gericht en die zal ik maar niet herhalen. Ook krijgt ze i.m. nog een injectie die erg pijn doet.
Dan kijkt ze me vragend aan. Ik begrijp gelijk wat ze wil weten.
Als ze een darm perforatie zou hebben gehad was er de mogelijkheid dat ze een AP zou krijgen. AP is een voor natuurlijke uitgang van de darm. Daar had de arts ons al op voorbereid
Gelukkig kan ik haar vertellen dat ze een maagperforatie heeft gehad.
Het gaatje zat boven in haar maag en dat is een rare plaats daarom is er een stukje naar het lab. gestuurd
Was het een lymfoom of een andere oorzaak zoals de prednison of de sonde.
Ze heeft een ritsluiting van boven naar beneden over haar hele buik en ze is hier heel erg verdrietig over.
Nu blijft het haar hele leven zichtbaar dat ze ziek is geweest en haar droom om fotomodel te worden is kapot.
Mijn idee om later eens te laten bekijken of het lidteken met cosmetische chirurgie onzichtbaar kan maken geeft haar troost.
Ze krijgt zuurstof, er zit een drain in haar buik, een sonde in haar maag om maag vloeistoffen af te voeren, een infuus in haar nek en ze heeft een katheter maar ze voelt zich een stuk beter. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ze Methadon krijgt. Om 12 uur gaat ze terug naar de afdeling.
Moet nog wat slijm ophoesten en hierbij wordt de hulp van de fysiotherapeut ingeroepen.
Er wordt voeding per infuus afgesproken, ze krijgt nog wat bloed en heel veel vocht. Gelukkig heeft ze een katheter en hoeft dus niet iedere keer op de po.
In de loop van de dag vinden er gesprekken plaats met de artsen en hoofdverpleegkundige.
Ik ben erg boos en heel erg teleurgesteld.
Roxy heeft onnodig lang pijn geleden door foute inschatting van de verpleegkundigen waardoor de artsen ook te laat door hadden dat er iets ernstigs aan de hand is.
Langzamerhand wordt het mij duidelijk dat er een andere herarchie heerst als dat ik gewend ben.
Als verpleegkundige ben je het verlengstuk van de arts en als ziekenverzorgster ben je een verlengstuk van de patiënt.
Dit mag niet meer gebeuren, Roxy moet zich veilig voelen zeker als ik er niet ben.
Haar pijn moet serieus genomen worden en er wordt afgesproken dat zij aan kan geven met een pijnschaal van 1 tot 10 hoeveel pijn ze heeft en wat voor pijn.
Het leed is al geschied want Roxy wil dat ik blijf slapen, ze voelt zich zeer onveilig ondanks dat iedereen nu erg alert is.
Ik kom er nu ook achter hoe weinig nachtrust ze eigenlijk krijgt.
Ze komen om de haverklap binnen voor medicijnen, controles, een pomp die piept.
Dit kan ook anders, waarom niet alles zoveel mogelijk tegelijk gepland?
Daar moet over nagedacht worden en dat is moeilijk. Het is makkelijker om een kamer binnen te holen als het je uitkomt.
Er volgen een paar rustige dagen en langzaam knapt ze weer een beetje op en langzamerhand verdwijnen alle slangen.
De chemokuur waar ze mee bezig was is onderbroken door de maagperforatie, gelukkig heeft ze de belangrijkste medicijnen wel gehad. Het plan is om zodra dat kan de kuur af te maken.
