Eerst dachten we dat het conditieverlies was door het weken lang op de bank en in bed zitten en de paarden zijn door de lange rust erg fit. Na twee jaar onderbouw, kiest ze voor de land en tuinbouwschool in Emmen. In oktober besluit ik om terug te gaan naar het westen. Roxanne vindt het heel erg om haar nieuwe vriendinnen en de school waar ze het erg naar haar zin heeft te verlaten, maar schikt zich in het onvermijdelijke, De nieuwe school wordt het VMBO en ze kiest hier voor de richting Horeca. Ze komt in een klas die in september al gestart is en heeft moeite om zich aan te passen. Was ze voorheen een rustige leerling die niet makkelijk leerde maar wel erg hard werkte, nu moest ik regelmatig op school komen omdat ze niet te hanteren was en allerlei dingen uithaalde samen met haar schoolvriendinnen. Eind mei is het weer zover Als Roxanne haar leven op school niet verbetert dat wordt ze van school gestuurd.
Thuis zijn er ook spanningen door de situatie op school en haar puberaal gedrag.
Ze blijft ook moe. Ligt na school tot aan het eten op bed. Een uurtje paardrijden is echt genoeg. Na alle medailles die ze de afgelopen jaren heeft gewonnen weet ze in de manege een tweede prijs te halen op een manegepaard tussen alle ruiters met een eigen paard. Heel knap en de beker krijgt een ereplaatsje op haar kamer.
Op zaterdagavond mag ze uit maar ligt dan de hele zondag te slapen.
Na veel aandringen laat ze haar bloed prikken.


Het verhaal over het leven van Roxanne is eigenlijk maar een kort uittreksel.
Op deze manier wilde ik u duidelijk maken dat Roxanne een kind was dat wist wat ze wilde.
Ondanks dat had ze ook een gevoel voor schaamte. Toen ze haar been gebroken had, schaamde ze zich voor haar gips en wilde pas naar school als het gips eraf was. Ze wilde niet met ziekte in de belangstelling komen en geen medelijden.
Deze twee eigenschappen zie ik later als ze kanker krijgt steeds weer naar boven komen.
Roxanne wilde graag beroemd worden maar niet met haar ziekte. Nadat de artsen haar verteld hadden dat ze niet meer beter kon worden, was het haar wens om weer op balletles te gaan, ze ging bij de plaatselijke toneelvereniging en nam zangles. Hoe kwam ze aan die energie ? Lees verder
Roxanne was vaak haar leeftijdgenootjes voor. Was dat omdat ze altijd groter was dan hun en door haar groter zijn er ook meer van haar verwacht werd. Ook was ze enigskind in een eenoudergezin en daardoor eerder zelfstandig.

Roxanne had ook altijd haast met leven. Zei altijd ik kan niet wachten tot het zover is.
Was er net een van haar verjaardagen gevierd dan was ze al bezig met die van het volgende jaar,
Wat wilde ze graag 18 worden dan mocht je in haar ogen alles.

Toch heb ik ergens altijd het gevoel gehad dat ze niet oud zou worden.
Dat begon als toen ik hoorde dat ik zwanger van haar was.  Terug rekenend bleek zij op de dag van de ramp bij Tsjernobiel  verwekt te zijn. Zielsblij was ik dan ook dat bij de geboorte bleek dat alles erop en eraan zat.
Toch kreeg ik regelmatig het gevoel dat er iets niet goed zat, ook al was ze nooit ziek.

Als 2 jarige mocht ze een ritje op het paard van haar tante maken en vanaf die tijd wilde ze later paardrijden.
Vanaf haar derde jaar ging ze mee skiën Toen wist ze al wat ze wilde. Zoals alle kinderen kwam ze in een klasje terecht maar niet voor lang Al snel werd ik er op geattendeerd dat ze onder aan de piste in haar eentje rond liep.
Bij haar gekomen bleek dat ze het klasje niets vond, ze mocht maar een ski aan en moest spelletjes doen.
Ze wilde skiën net als wij. Wijs geworden ging ze het volgende seizoen eerst hier naar de borstelbaan.
In de sneeuw ging het nu beter, ze kwam in een klasje wat echt ging skiën. Als ik haar ophaalde uit het klasje mopperde de andere kinderen dat ze altijd op haar moesten wachten. Toen ik Roxanne vroeg waarom ze niet met het klasje mee ging zei ze “Als ik zo hard ga dan val ik en dat wil ik niet” Ze kon nu goed achter mij aan skiën en toen ze wat ouder was is ze wel weer op les gegaan.

Roxanne werd geboren in Amsterdam op 23 januari 1987.
Al vroeg zat er creativiteit in haar, schilderen, plakken en knippen was haar lust en haar leven en ze kon daar als enig kind uren mee zoet  zijn. Alleen vingerverven vond ze niets.

Omdat ze nogal snel groeide vonden we het beter dat ze niet te jong met paardrijden begon.
Trouw ging ze daarom iedere woensdag naar ballet tot haar zesde. In september toen ik haar weer wilde inschrijven voor een nieuw seizoen ballet, zei ze “ik ben nu bijna zeven en nu wil ik gaan paardrijden. Iedere woensdag naar de manege voor de rijles en op zaterdag ging ze regelmatig een paar uur pony's poetsen.
Inmiddels waren haar ouders gescheiden.

Als ze naar groep drie gaat verhuist ze naar Uithoorn. De omschakeling van het Montessorionderwijs naar de Jenaplanschool is niet gemakkelijk voor haar. Dan klaagt ze voor de eerste keer over buikpijn. De huisarts kan verder niets vinden en na een paar dagen gaat het vanzelf weg. Roxanne heet sociaalvaardig en maakt snel nieuwe vriendinnen in haar nieuwe omgeving. Toch wordt ze regelmatig geplaagd door oudere kinderen en dat maakt haar onzeker.

Als ze dan ook een eigen pony krijgt, wil ze dat op school niet laten weten. Die pony werd haar beloofd door haar pleegvader die zelf ook als kind een pony had en daar goede herinneringen aan had. Omdat ik haar nog wel erg jong vond om zoveel verantwoordelijkheid te dragen zei ik haar dat ze de pony mocht hebben als ze een stal met weiland en een bak om in te rijden vond. Op vrijdagmiddag na school ging ze samen met haar vriendinnetje op weg en na een uurtje kwamen ze terug.
Ze had precies gevonden wat ik gevraagd had. We moesten wel even mee om de eigenaar te vertellen dat er echt een pony kwam.

Er kwam een pony Jolien.
Jolien had Arabisch bloed in zich en was niet makkelijk te berijden maar Roxanne hield vol ondanks dat ze er regelmatig af rolde en soms huilend thuis kwam.

Ze werden uiteindelijk de beste maatjes en hebben menig dressuur- en springwedstrijd gewonnen.
Paardrijden was haar alles ze wilde vaak niet mee op vakantie. Wel op ponykamp als haar pony mee mocht. Tegen het eind van de kampweek ging dan de telefoon of ze nog een weekje langer mocht blijven.
Vast onder deel van het kamp was een playbackshow en dat vond ze geweldig.
Alleen tijdens de kerstvakantie ging ze mee naar Gran Canaria omdat ik haar tijdens de feestdagen niet alleen achter wilde laten. We hadden altijd het idee dat ze de tijd daar maar over zich heen lied komen. Pas later toen ze ziek werd, bleek hoe leuk ze het eiland vond. Aan het eind van groep acht verhuizen wij naar de kop van Overijssel en gaat Roxanne in Hardenberg naar het voortgezet onderwijs. Dit is een huiswerkvrije school.
Als ze thuis is kan ze zich bezig houden met de paarden en ze ontpopt zich als een buitenkind.
Dat ze een natuurtalent was had ze zelf niet zo in de gaten. Ze maakte spelenderwijs een paard, dat pas bij ons op stal was, zadelmak zonder dat iemand er bij was. Op een dag kwam ik thuis en reed ze vrolijk met het dier door de bak en was heel verbaast dat ik een beetje boos werd met in mijn achterhoofd alles wat er fout had kunnen gaan,

Begin 2001 valt ze met pony en al en breekt ze haar enkel.
Het is de eerste keer dat ze in het ziekenhuis terecht komt en bang voor alles weigert ze een operatie en word haar enkel onder plaatselijke verdoving gezet. 6 weken gips is voor iemand die altijd buiten is een ramp. Haar humeur wordt met de dag slechter te meer omdat ze voorlopig niet kan paardrijden Het enige lichtpuntje is dat op dat moment ook de varkenspest uitbreekt. Vervoer van vee wordt verboden en daar vallen de paarden ook onder. Alle wedstrijden worden afgelast. Voor haar geluk bij een ongeluk. Uiteindelijk mag ze na 9 weken weer voorzichtig gaan paardrijden. Zat ze voorheen zonder problemen een paar uur in het zadel nu kwam ze na een uurtje al doodmoe binnen.